mercredi 27 mai 2015
Onduidelijkheid en frustratie in LDR
Posted on 02:26 by Unknown
Ik moet dit echt even van mij afschrijven wegens frustraties..
Ik heb sinds vorig jaar september een relatie die in december veranderde in een langeafstandsrelatie (hij was in NL op uitwisseling). Allebei onze eerste relatie, klik was direct goed (als in: eerste week 4 dates, gelijk hand in hand lopen, etc.) maar sinds hij terug is gekeerd naar huis is het een en al drama.
Toen hij net terugkeerde konden we beide niet omgaan met het gemis, ik begon te pushen dat ik bij hem wilde zijn, terwijl hij aangaf zo min mogelijk aan mij te willen denken, omdat hij anders hele dagen verdrietig was en moest huilen.
Uiteindelijk had ik het gevoel dat er iets niet klopte en dat hij weleens vreemd zou kunnen gaan. Uiteindelijk bleek dit ook deels waar te zijn, waarna we in januari en februari alleen maar dagelijks ruzie hadden. Onder andere omdat hij het verwijt maakte dat ik het een naam gaf en we niet hadden afgesproken dat we nog in een relatie zouden zitten. Hij gaf later ook aan dat hij het contact eigenlijk wilde verbreken, maar dit niet kon.
Uiteindelijk heb ik half februari voorgesteld om gewoon relaxed contact te hebben, geen extreem serieuze onderwerpen te bespreken totdat ik hem op zou komen zoeken. Voorgesteld om daar zo veel mogelijk tijd door te brengen en aan het einde van de vakantie eens een goed en serieus gesprek te hebben, over hoe en wat verder.
In maart ben ik 10 dagen bij hem geweest. In eerste instantie wilde ik het vriendschappelijk en afstandelijk houden, maar het eerste moment dat hij mij zag, meteen een intense omhelzing, hele week samen geslapen en samen leuke dingen gedaan. Hij stelde mij de hele week ook voor als zijn vriend en haalde de hele tijd aan dat we in een relatie zaten. Ik ben toen nog alleen in een andere stad geweest, kreeg 10 minuten later gelijk een e-mail dat hij mij gelijk al mistte en bij mij wilde zijn. Ditzelfde deed hij toen hij mij afzette op de luchthaven. Dat serieuze gesprek hebben we uiteindelijk ook gehad in het laatste weekend, dat hij er moeite mee had dat hij niet bij mij kon zijn. Ik ben toen even alleen de stad in geweest en diezelfde avond was eigenlijk de perfecte avond, de hele avond hand in hand gelopen en geknuffeld en verder voelde het supergoed. Het voelde eigenlijk weer als vanouds, wat hij later ook meerdere malen uit zichzelf bevestigde.
Sinds ik weer terug ben in NL gaat het met ups en downs. Iets wat mij het meest frustreert is dat hij mij altijd negeert, in een mate dat we geen fatsoenlijk contact kunnen hebben. Als ik hem een e-mail of whatsapp berichtje stuur, reageert hij letterlijk altijd 2 dagen later, Ik heb wel begrip voor het tijdsverschil en kan mij ook indenken dat hij druk is op bepaalde momenten, maar dit is echt altijd het geval, terwijl hij zijn vrienden altijd binnen 15-30 minuten antwoordt, in welke situatie dan ook. Ik heb hem hier ook meerdere malen mee geconfronteerd, het enige wat hij dan zegt: ik weet niet wat ik moet zeggen en ik weet niet wat ik moet doen. Aan mijn kant frustreert dit enorm!
De laatste maand gaat het wel echt extreem slecht, net zoals in januari. Op koningsnacht hebben we geskyped, ik zag dat er iets was omdat hij verdrietig keek, heb hem hier ook naar gevraagd, maar ineens waren zijn ouders in de kamer ernaast bezig, dus sloot hij de webcam af. Nog een tijdje gechat en kreeg later die avond een e-mail dat hij zich zo klote en schuldig voelde tegenover mij, dat hij mij alleen maar teleurstelt en dat ik hem moest vergeten omdat hij mij alleen maar pijn doet, etc. Destijds geantwoord dat ik er begrip voor had dat hij de webcam afsloot en in ieder geval zijn eerlijkheid waardeerde waarom hij de webcam uitzette (i.p.v. alleen maar negeren en niet laten weten wat er in hem omgaat), maar dat we wel weer een keer moesten gaan skypen om serieus dingen te bespreken, zoals de toekomst etc., i.p.v. alles via e-mail te bespreken, omdat er anders toch alleen maar miscommunicatie plaatsvindt. Ik heb hierna nog wel een keer een e-mail van hem ontvangen dat ie de hele dag aan mij dacht en trots op mij was en moest blozen als hij naar mijn bos bloemen keek, die ik hem had besteld.
Maar sindsdien totale radiostilte voor 3 weken.. Ik heb hem nog wel een aantal e-mails gestuurd dat ik contact wilde, waar ik geen antwoord op kreeg. Vorige week maandag uiteindelijk een e-mail gestuurd dat hij serieus eens een keer moest antwoorden, waarop ik als reactie kreeg: ik wil dat je doorgaat met je leven, we hebben geen toekomst. Ik wil een frisse start maken zonder jou, dit gaat alleen maar meer pijn doen.
Ik heb het toen even laten rusten. Afgelopen donderdag had hij zijn diploma uitreiking, nog wel een e-card gestuurd om hem succes en support te wensen, waarop ik een reactie kreeg dat hij aan mij zou denken en mij bedankte voor mijn e-card. Hierop verder niet weer geantwoord, totdat ik zaterdag een spontane e-mail vanuit zijn kant ontving: "Hey sweetheart, have been thinking about you the entire morning. (...) I love you." Hierop kort gereageerd, en sindsdien wéér radiostilte. Ik heb hem gisteren uiteindelijk nog 1 e-mail gestuurd dat ik toch een keer een skype gesprek wil, omdat ik ook dingen wil verwerken en achter mij wil laten.
Dit alles frustreert zo enorm, vooral dat negeren. Zoals ik hem ken is hij best een gevoelige jongen die bang is om verdriet of pijn te hebben. En de ene dag geeft hij eraan toe door mij te laten weten dat hij aan mij denkt en niets liever wil dan fysiek bij mij wil zijn, terwijl hij het andere moment keihard kan zijn dat het niet gaat werken, om zichzelf waarschijnlijk te beschermen tegen het verdriet en gemis. Uiteindelijk wil ik gewoon weten waar ik aan toe ben, in plaats van dit vage ontwijkgedrag. Ik wilde dit gewoon even van mij afschrijven :)
Ik heb sinds vorig jaar september een relatie die in december veranderde in een langeafstandsrelatie (hij was in NL op uitwisseling). Allebei onze eerste relatie, klik was direct goed (als in: eerste week 4 dates, gelijk hand in hand lopen, etc.) maar sinds hij terug is gekeerd naar huis is het een en al drama.
Toen hij net terugkeerde konden we beide niet omgaan met het gemis, ik begon te pushen dat ik bij hem wilde zijn, terwijl hij aangaf zo min mogelijk aan mij te willen denken, omdat hij anders hele dagen verdrietig was en moest huilen.
Uiteindelijk had ik het gevoel dat er iets niet klopte en dat hij weleens vreemd zou kunnen gaan. Uiteindelijk bleek dit ook deels waar te zijn, waarna we in januari en februari alleen maar dagelijks ruzie hadden. Onder andere omdat hij het verwijt maakte dat ik het een naam gaf en we niet hadden afgesproken dat we nog in een relatie zouden zitten. Hij gaf later ook aan dat hij het contact eigenlijk wilde verbreken, maar dit niet kon.
Uiteindelijk heb ik half februari voorgesteld om gewoon relaxed contact te hebben, geen extreem serieuze onderwerpen te bespreken totdat ik hem op zou komen zoeken. Voorgesteld om daar zo veel mogelijk tijd door te brengen en aan het einde van de vakantie eens een goed en serieus gesprek te hebben, over hoe en wat verder.
In maart ben ik 10 dagen bij hem geweest. In eerste instantie wilde ik het vriendschappelijk en afstandelijk houden, maar het eerste moment dat hij mij zag, meteen een intense omhelzing, hele week samen geslapen en samen leuke dingen gedaan. Hij stelde mij de hele week ook voor als zijn vriend en haalde de hele tijd aan dat we in een relatie zaten. Ik ben toen nog alleen in een andere stad geweest, kreeg 10 minuten later gelijk een e-mail dat hij mij gelijk al mistte en bij mij wilde zijn. Ditzelfde deed hij toen hij mij afzette op de luchthaven. Dat serieuze gesprek hebben we uiteindelijk ook gehad in het laatste weekend, dat hij er moeite mee had dat hij niet bij mij kon zijn. Ik ben toen even alleen de stad in geweest en diezelfde avond was eigenlijk de perfecte avond, de hele avond hand in hand gelopen en geknuffeld en verder voelde het supergoed. Het voelde eigenlijk weer als vanouds, wat hij later ook meerdere malen uit zichzelf bevestigde.
Sinds ik weer terug ben in NL gaat het met ups en downs. Iets wat mij het meest frustreert is dat hij mij altijd negeert, in een mate dat we geen fatsoenlijk contact kunnen hebben. Als ik hem een e-mail of whatsapp berichtje stuur, reageert hij letterlijk altijd 2 dagen later, Ik heb wel begrip voor het tijdsverschil en kan mij ook indenken dat hij druk is op bepaalde momenten, maar dit is echt altijd het geval, terwijl hij zijn vrienden altijd binnen 15-30 minuten antwoordt, in welke situatie dan ook. Ik heb hem hier ook meerdere malen mee geconfronteerd, het enige wat hij dan zegt: ik weet niet wat ik moet zeggen en ik weet niet wat ik moet doen. Aan mijn kant frustreert dit enorm!
De laatste maand gaat het wel echt extreem slecht, net zoals in januari. Op koningsnacht hebben we geskyped, ik zag dat er iets was omdat hij verdrietig keek, heb hem hier ook naar gevraagd, maar ineens waren zijn ouders in de kamer ernaast bezig, dus sloot hij de webcam af. Nog een tijdje gechat en kreeg later die avond een e-mail dat hij zich zo klote en schuldig voelde tegenover mij, dat hij mij alleen maar teleurstelt en dat ik hem moest vergeten omdat hij mij alleen maar pijn doet, etc. Destijds geantwoord dat ik er begrip voor had dat hij de webcam afsloot en in ieder geval zijn eerlijkheid waardeerde waarom hij de webcam uitzette (i.p.v. alleen maar negeren en niet laten weten wat er in hem omgaat), maar dat we wel weer een keer moesten gaan skypen om serieus dingen te bespreken, zoals de toekomst etc., i.p.v. alles via e-mail te bespreken, omdat er anders toch alleen maar miscommunicatie plaatsvindt. Ik heb hierna nog wel een keer een e-mail van hem ontvangen dat ie de hele dag aan mij dacht en trots op mij was en moest blozen als hij naar mijn bos bloemen keek, die ik hem had besteld.
Maar sindsdien totale radiostilte voor 3 weken.. Ik heb hem nog wel een aantal e-mails gestuurd dat ik contact wilde, waar ik geen antwoord op kreeg. Vorige week maandag uiteindelijk een e-mail gestuurd dat hij serieus eens een keer moest antwoorden, waarop ik als reactie kreeg: ik wil dat je doorgaat met je leven, we hebben geen toekomst. Ik wil een frisse start maken zonder jou, dit gaat alleen maar meer pijn doen.
Ik heb het toen even laten rusten. Afgelopen donderdag had hij zijn diploma uitreiking, nog wel een e-card gestuurd om hem succes en support te wensen, waarop ik een reactie kreeg dat hij aan mij zou denken en mij bedankte voor mijn e-card. Hierop verder niet weer geantwoord, totdat ik zaterdag een spontane e-mail vanuit zijn kant ontving: "Hey sweetheart, have been thinking about you the entire morning. (...) I love you." Hierop kort gereageerd, en sindsdien wéér radiostilte. Ik heb hem gisteren uiteindelijk nog 1 e-mail gestuurd dat ik toch een keer een skype gesprek wil, omdat ik ook dingen wil verwerken en achter mij wil laten.
Dit alles frustreert zo enorm, vooral dat negeren. Zoals ik hem ken is hij best een gevoelige jongen die bang is om verdriet of pijn te hebben. En de ene dag geeft hij eraan toe door mij te laten weten dat hij aan mij denkt en niets liever wil dan fysiek bij mij wil zijn, terwijl hij het andere moment keihard kan zijn dat het niet gaat werken, om zichzelf waarschijnlijk te beschermen tegen het verdriet en gemis. Uiteindelijk wil ik gewoon weten waar ik aan toe ben, in plaats van dit vage ontwijkgedrag. Ik wilde dit gewoon even van mij afschrijven :)
Onduidelijkheid en frustratie in LDR
Categories: Onduidelijkheid en frustratie in LDR
Inscription à :
Publier les commentaires (Atom)
0 commentaires:
Enregistrer un commentaire