mardi 22 septembre 2015
moe van onzekerheid
Posted on 04:52 by Unknown
Ik ga een poging te doen het zo kort mogelijk te houden om te voorkomen dat het warrig wordt.
Het komt er op neer dat ik me al een tijdje een puber van 16 voel, ik ben sinds een tijdje
totaal onverwacht (nou ja ook weer niet eigenlijk, draaien al een paar maanden om mekaar heen)
verliefd geworden op iemand.
Tijdje terug ook toegegeven aan mekaar dat we mekaar leuk vonden, maar ik heb
wel duidelijk gemaakt dat ik nog wat ruimte nodig had.
(ik kom uit een lange relatie, en was nogal in de war van mijn gevoelens)
Dat heeft hij me gegeven, met als resultaat dus dat ik verliefd geworden ben.
(ondanks dat ik dat niet verwacht had)
Dat weet hij nog niet, heb wel een poging gedaan iets los te laten maar dat
werd een hoop geouwehoer en de kans is vrij groot dat hij er nog niet zo veel
van begrijpt :blush:.
Nu ben ik wel zo ver dat ik het hem wil vertellen, echter die kans lijk ik steeds maar
niet te krijgen. Heb hem al een tijdje niet meer gezien namelijk.
Zo'n drama is dat niet, iemand heeft wel eens wat aan zijn hoofd/is wel eens bezig
en de wereld draait niet alleen maar om mij tenslotte.
En daar zit het hem dus. Ik weet dat ik het voor een groot deel zelf doe door veel te veel
na te denken en conclusies te trekken.
Heb hem een tijdje geleden maar een eerlijk appje gestuurd hoe en waarom en dat
ik het handig vind dat we even praten.
Heeft hij een paar dagen terug op gereageerd dat hij dat ook wel een goed idee vindt.
Echter ik vind dat ik nu wel genoeg hints gegeven heb dat ik hem spreken wil (tijdje terug ook
poging gedaan om te bellen), en bovendien vind ik dat het initiatief niet alleen maar van mij hoeft te komen.
Nou ja om een lang verhaal kort te maken, ik heb besloten dat ik een poging ga doen om hem los te laten.
Ok we doen allebei moeilijk, dat weet ik ook wel, maar ik trek dit niet meer als ik de kans maar niet krijg
om met hem te praten.
Dat klinkt alleen makkelijker dan het is. Ik kan namelijk redeneren en conclusies trekken tot ik een ons weeg,
maar mijn gevoel/intuitie trekt zich hier niks van aan.
Klinkt stom, maar diep van binnen weet ik eigenlijk heel goed dat het wel eens anders af kan lopen dan dat
ik denk en dat de kans groot is dat ik me voor jan *** druk zit te maken. (dat zou niet de 1e x zijn... ::fp:: ::fp::)
Anyway, ik word vrij moe van mezelf, vandaar dat ik even van me af wil schrijven.
Ik weet soms even niet wat ik met mezelf aan moet. Zeker omdat ik zo wil voorkomen dat ik puur om een vent onzeker ga worden. Daar heb ik namelijk geen zin in. Maar ja, hoe harder je vecht tegen iets...
Mocht iemand tips hebben voor deze (niet) puber :D, dat mag...
Het komt er op neer dat ik me al een tijdje een puber van 16 voel, ik ben sinds een tijdje
totaal onverwacht (nou ja ook weer niet eigenlijk, draaien al een paar maanden om mekaar heen)
verliefd geworden op iemand.
Tijdje terug ook toegegeven aan mekaar dat we mekaar leuk vonden, maar ik heb
wel duidelijk gemaakt dat ik nog wat ruimte nodig had.
(ik kom uit een lange relatie, en was nogal in de war van mijn gevoelens)
Dat heeft hij me gegeven, met als resultaat dus dat ik verliefd geworden ben.
(ondanks dat ik dat niet verwacht had)
Dat weet hij nog niet, heb wel een poging gedaan iets los te laten maar dat
werd een hoop geouwehoer en de kans is vrij groot dat hij er nog niet zo veel
van begrijpt :blush:.
Nu ben ik wel zo ver dat ik het hem wil vertellen, echter die kans lijk ik steeds maar
niet te krijgen. Heb hem al een tijdje niet meer gezien namelijk.
Zo'n drama is dat niet, iemand heeft wel eens wat aan zijn hoofd/is wel eens bezig
en de wereld draait niet alleen maar om mij tenslotte.
En daar zit het hem dus. Ik weet dat ik het voor een groot deel zelf doe door veel te veel
na te denken en conclusies te trekken.
Heb hem een tijdje geleden maar een eerlijk appje gestuurd hoe en waarom en dat
ik het handig vind dat we even praten.
Heeft hij een paar dagen terug op gereageerd dat hij dat ook wel een goed idee vindt.
Echter ik vind dat ik nu wel genoeg hints gegeven heb dat ik hem spreken wil (tijdje terug ook
poging gedaan om te bellen), en bovendien vind ik dat het initiatief niet alleen maar van mij hoeft te komen.
Nou ja om een lang verhaal kort te maken, ik heb besloten dat ik een poging ga doen om hem los te laten.
Ok we doen allebei moeilijk, dat weet ik ook wel, maar ik trek dit niet meer als ik de kans maar niet krijg
om met hem te praten.
Dat klinkt alleen makkelijker dan het is. Ik kan namelijk redeneren en conclusies trekken tot ik een ons weeg,
maar mijn gevoel/intuitie trekt zich hier niks van aan.
Klinkt stom, maar diep van binnen weet ik eigenlijk heel goed dat het wel eens anders af kan lopen dan dat
ik denk en dat de kans groot is dat ik me voor jan *** druk zit te maken. (dat zou niet de 1e x zijn... ::fp:: ::fp::)
Anyway, ik word vrij moe van mezelf, vandaar dat ik even van me af wil schrijven.
Ik weet soms even niet wat ik met mezelf aan moet. Zeker omdat ik zo wil voorkomen dat ik puur om een vent onzeker ga worden. Daar heb ik namelijk geen zin in. Maar ja, hoe harder je vecht tegen iets...
Mocht iemand tips hebben voor deze (niet) puber :D, dat mag...
moe van onzekerheid
Categories: moe van onzekerheid
Inscription à :
Publier les commentaires (Atom)
0 commentaires:
Enregistrer un commentaire