mardi 13 janvier 2015
Obsessie Baby krijgen, angst ze niet krijgen
Posted on 12:40 by Unknown
Hallo Lieve Mensen,
Ik zou graag mijn verhaal hier even schrijven, in de hoop van andere mensen misschien hun ervaringen of meningen te horen. Ik probeer het zo duidelijk mogelijk te beschrijven, maar moet zeggen dat ik toch best moeilijk vond om de juiste woorden te vinden. Ik wou het gewoon allemaal kwijt, en het spijt me als het onduidelijk is, of als jullie denken "wat een onzin". Ik vroeg mij gewoon af of er meer mensen zijn die dit gevoel kennen, of er ervaring mee hebben.
Ik zal mij eerst even voorstellen;
Mijn naam is Melissa, 23 jaar en mijn grootste droom is moeder worden, (baby's krijgen).
Al vanaf dat ik heel klein was, wou ik al "mama" worden. Het is iets wat ik altijd al als antwoord gaf alsals mensen vroegen, "wat wil je later worden?"
Ik vind kinderen heel leuk en wil het liefst zoals mijn moeder, de hele dag thuis zitten met mijn kinderen (weet niet of dat in deze maatschappij nog ooit gaat lukken, maar ik mag dromen, toch?)
Het is dan ook geen verrassing dat ik een opleiding MBO3 Kinderopvang heb gedaan en dat ik nu met veel plezier als gastouder (oppasser) werk.
Sinds kort woon ik op mezelf en het zal niet lang meer duren voordat mijn vriend bij mij intrekt en we "echt" gaan samenwonen. We hebben sinds 2009 een relatie (6 jaar samen). In die 6 jaar heb ik veel dingen meegemaakt met mijn vriend, waardoor hij gelukkig begrijpt wat ik door maak en wat voor angsten en verlangens ik heb naar het "Mama" worden. En ik zal je uitleggen hoe dat komt...
in 2010, toen ik 19 jaar was, had ik een opgeblazen buik. Die steeds groter werd, iedereen dacht dat ik zwanger was. Zelfs mijn moeder twijfelde er op een gegeven moment aan! Maar ik wist dat, dat niet zo was. Na onderzoeken in het ziekenhuis werd er bij mij een cyste gevonden. Een cyste van 23 bij 20 cm, die vast zat aan mijn linker eierstok. Ze hebben toen het vocht er uitgezogen (4 liter!) en de cyste met eierstok moeten verwijderen, omdat die helemaal bedolven was in de cyste en niet meer te redden was.
Sindsdien heb ik dus maar 1 eierstok en toen in de obsessie en de angst begonnen, de obsessie naar een baby te hebben, het liefst zo snel mogelijk! En de angst om nooit moeder te zullen worden, omdat straks misschien al mijn eitjes misschien wel op zijn! Echt rustgevend idee is het voor mij niet. Ik heb toen ook tegen mijn gynaecoloog gezegd, dat ik eitjes wou in laten vriezen. Maar dat vond hij onnodig, "je bent nog zo jong en het komt allemaal wel goed...." waren zijn woorden... En ik moest gewoon elk jaar even terug komen voor een controle.
Nou zal het vast ook allemaal wel goed komen, maar ondertussen ben ik 4 jaar verder en zeur ik het laatste jaar elke dag aan mijn vriend ze hoofd om een baby. (die arme schat van mij, hoe houdt die het vol...) Ik woon pas sinds kort op mezelf en we hebben allebei geen vaste baan (vast contract), dus alleen al het beginnen aan een baby zal denk nog wel even duren. (terwijl elke dag die voorbij gaat, vind ik al te veel).
De obsessie en de angst is sinds ik op mezelf woon alleen maar erger geworden. En toen ik eind november opeens heel veel pijn had, en er "vocht" achter mijn baarmoeder werd gevonden, wat er was gekomen door een geklapte cyste. Werd het nog even verdubbeld. Ik bedoel, ik had in mei 2014 mijn jaarlijkse controle gehad, de check-up om te zien of mijn rechter eierstok in orde was. En dan eind november heb je opeens een cyste die klapt. (en er werd genoeg vocht gevonden, dus het was geen mini cyste). Hoe kan ik mezelf dan nog gerust stellen?
Ik heb het er vaak over met mensen; vrienden, collega's, familieleden.. maar ze snappen het niet. "Ach, je bent pas 23 jaar, komt allemaal van zelf", "nog genoeg tijd", "Ik was pas 30 toen ik mijn eerste kind kreeg".
Mensen bedoelen het goed, maar ik ben niet zoals hun, ik heb er maar 1.... De helft van mijn eitjes zijn weggehaald.... Ik heb het idee of mijn klokje tikt... Ik was op mij 11de al ongesteld. En mijn moeder ging al in haar 40ste in de overgang. Wanneer ga ik dan in de overgang? Hoe lang duurt het voor ze op zijn?? Wat als ik nooit mama word? Want als ik nooit "mijn" baby vast kan houden?::unhappy:::cry: Allemaal onzekerheden/vragen die elke dag door mijn hoofd spoken.
Is er misschien iemand die er ook maar 1 heeft? Of heeft er iemand ervaringen mee??
Ik zou graag mijn verhaal hier even schrijven, in de hoop van andere mensen misschien hun ervaringen of meningen te horen. Ik probeer het zo duidelijk mogelijk te beschrijven, maar moet zeggen dat ik toch best moeilijk vond om de juiste woorden te vinden. Ik wou het gewoon allemaal kwijt, en het spijt me als het onduidelijk is, of als jullie denken "wat een onzin". Ik vroeg mij gewoon af of er meer mensen zijn die dit gevoel kennen, of er ervaring mee hebben.
Ik zal mij eerst even voorstellen;
Mijn naam is Melissa, 23 jaar en mijn grootste droom is moeder worden, (baby's krijgen).
Al vanaf dat ik heel klein was, wou ik al "mama" worden. Het is iets wat ik altijd al als antwoord gaf alsals mensen vroegen, "wat wil je later worden?"
Ik vind kinderen heel leuk en wil het liefst zoals mijn moeder, de hele dag thuis zitten met mijn kinderen (weet niet of dat in deze maatschappij nog ooit gaat lukken, maar ik mag dromen, toch?)
Het is dan ook geen verrassing dat ik een opleiding MBO3 Kinderopvang heb gedaan en dat ik nu met veel plezier als gastouder (oppasser) werk.
Sinds kort woon ik op mezelf en het zal niet lang meer duren voordat mijn vriend bij mij intrekt en we "echt" gaan samenwonen. We hebben sinds 2009 een relatie (6 jaar samen). In die 6 jaar heb ik veel dingen meegemaakt met mijn vriend, waardoor hij gelukkig begrijpt wat ik door maak en wat voor angsten en verlangens ik heb naar het "Mama" worden. En ik zal je uitleggen hoe dat komt...
in 2010, toen ik 19 jaar was, had ik een opgeblazen buik. Die steeds groter werd, iedereen dacht dat ik zwanger was. Zelfs mijn moeder twijfelde er op een gegeven moment aan! Maar ik wist dat, dat niet zo was. Na onderzoeken in het ziekenhuis werd er bij mij een cyste gevonden. Een cyste van 23 bij 20 cm, die vast zat aan mijn linker eierstok. Ze hebben toen het vocht er uitgezogen (4 liter!) en de cyste met eierstok moeten verwijderen, omdat die helemaal bedolven was in de cyste en niet meer te redden was.
Sindsdien heb ik dus maar 1 eierstok en toen in de obsessie en de angst begonnen, de obsessie naar een baby te hebben, het liefst zo snel mogelijk! En de angst om nooit moeder te zullen worden, omdat straks misschien al mijn eitjes misschien wel op zijn! Echt rustgevend idee is het voor mij niet. Ik heb toen ook tegen mijn gynaecoloog gezegd, dat ik eitjes wou in laten vriezen. Maar dat vond hij onnodig, "je bent nog zo jong en het komt allemaal wel goed...." waren zijn woorden... En ik moest gewoon elk jaar even terug komen voor een controle.
Nou zal het vast ook allemaal wel goed komen, maar ondertussen ben ik 4 jaar verder en zeur ik het laatste jaar elke dag aan mijn vriend ze hoofd om een baby. (die arme schat van mij, hoe houdt die het vol...) Ik woon pas sinds kort op mezelf en we hebben allebei geen vaste baan (vast contract), dus alleen al het beginnen aan een baby zal denk nog wel even duren. (terwijl elke dag die voorbij gaat, vind ik al te veel).
De obsessie en de angst is sinds ik op mezelf woon alleen maar erger geworden. En toen ik eind november opeens heel veel pijn had, en er "vocht" achter mijn baarmoeder werd gevonden, wat er was gekomen door een geklapte cyste. Werd het nog even verdubbeld. Ik bedoel, ik had in mei 2014 mijn jaarlijkse controle gehad, de check-up om te zien of mijn rechter eierstok in orde was. En dan eind november heb je opeens een cyste die klapt. (en er werd genoeg vocht gevonden, dus het was geen mini cyste). Hoe kan ik mezelf dan nog gerust stellen?
Ik heb het er vaak over met mensen; vrienden, collega's, familieleden.. maar ze snappen het niet. "Ach, je bent pas 23 jaar, komt allemaal van zelf", "nog genoeg tijd", "Ik was pas 30 toen ik mijn eerste kind kreeg".
Mensen bedoelen het goed, maar ik ben niet zoals hun, ik heb er maar 1.... De helft van mijn eitjes zijn weggehaald.... Ik heb het idee of mijn klokje tikt... Ik was op mij 11de al ongesteld. En mijn moeder ging al in haar 40ste in de overgang. Wanneer ga ik dan in de overgang? Hoe lang duurt het voor ze op zijn?? Wat als ik nooit mama word? Want als ik nooit "mijn" baby vast kan houden?::unhappy:::cry: Allemaal onzekerheden/vragen die elke dag door mijn hoofd spoken.
Is er misschien iemand die er ook maar 1 heeft? Of heeft er iemand ervaringen mee??
Obsessie Baby krijgen, angst ze niet krijgen
Categories: angst ze niet krijgen, Obsessie Baby krijgen
Inscription à :
Publier les commentaires (Atom)
0 commentaires:
Enregistrer un commentaire